Met een zucht deed ik het boek dicht: om en bij de 600 blz waarin ik meegeleefd had met Denise en Enid, Alfred en Chip en zelfs bij momenten met Gary. Ik vraag me af of je met een e-reader ook dat gevoel kunt hebben, van voldoening als het uit is en van ongeduldige spanning als je nog bezig bent en je bladwijzer maar traagjes opschuift naar het einde van het boek. En nu had ik de laatste regels gelezen van de The corrections. Het boek dateert al van 2001, maar ik heb het pas ontdekt na de fuzz die er was over het nieuwe boek van Jonathan Franzen. Ik kocht het toevallig bij Limerick toen ik er een cadeautje zocht en vond voor iemand anders. Een paperbackversie afgeprijst en nog met een gratis boek bij. Het kon eigenlijk niet op, het gratis boek gaf ik weg in de naailes omdat ik het al had en het boek werd een trouwe metgezel na het vorige boek. Het was vreemd dat ik zo snel volledig weg was in een ander boek, want The observations had de lat wel hoog gelegd. Maar Corrections slaagde er zonder problemen in, ik ben me gaan hechten aan de dysfunctionele familie met een hoop verhalen. Ik hou ook wel van de stijl, die uitgebreide beschrijvingen, uitwijdingen,... Het smaakt naar meer. Ik denk dat ik het op een goede maand heb gelezen, met veel tussenpozen, niet omdat het me niet aansprak maar gewoon omdat er nog zoveel anders is. En ondertussen ben ik al weer in een boek begonnen, eentje in opdracht ligt op me te wachten maar twee andere hebben mijn aandacht getrokken.