Het is al een hele tijd geleden maar het gevoel was zo sterk dat het me af en toe overvalt en ik spontaan blij word. Ik liep rond bij de Zweden, ik weet niet meer waarom, aan meubels ben ik nog niet toe. Dus misschien was het een stuk stof of de balletjes. Bijna uit macht der gewoonte ging ik ook een kijkje nemen in de soldenhoek. Niet dat er veel te zien was, laat staan het grote koopje waar je mee kan gaan stoefen tegen vrienden. Nee, gewoon een klein potje, je kijkt er zo over. Meer zelfs, ik heb er zo al twee in het blauw en ik weet zelfs niet of ik nog één nodig heb. Nu staat hier in de soldenhoek eentje in het zwart voor geen geld. Ik gris het van het rek, kijk bijna rond of niemand anders het heeft gezien, ik wil het. Geen discussie. En inderdaad niemand protesteert als ik afreken, geen ellenlange discussies voor het aan de kassa raakt, gewoon mee. En dat gaf zo een goed gevoel. Stom he? En ik vraag me zelfs of ik het al eens niet verteld heb, ik vind het in elk geval niet meteen terug, dus misschien was het gewoon in mijn schriftje waar ik af en toe iets kriebel en anders vertel ik het gewoon nog eens. Omdat het me zo af en toe overvalt, dat vrolijke gevoel van opluchting.