Ik kan het niet meer. De gedachte installeerde zich in mijn hoofd als een donderslag. Het overviel me als een waarheid waar ik geen verhaal tegen heb. Ik dacht te weten wat ik wou en zeker niet meer in die val zou trappen. En toch betrap ik me er af en toe op. Het brokkelt af, dat lijstje. Nog niks bijgeleerd, dan? Aan rationele argumenten geen gebrek. Ik kan ze zo opsommen, verdedigen maar ze passen niet in het plaatje. Ik krijg een krap in de keel die ik moeilijk kan wegslikken. Ik knipper met mijn ogen, een paar keer te veel. De haartjes op mijn armen komen recht. In het ergste geval krimpt mijn hart in een. Het zwaarmoedige herfstgevoel overvalt me, ik kan het niet meer, weinig energie om er tegen in te gaan. Rationele argumenten halen niks uit. Mijn lijf neemt over. Het gevoel overspoelt me, zoals de zee het strand op komt gerold en het zand hier niets tegen kan beginnen. Het is er gewoon, dat water. Die twijfel. Er bestaat simpelweg geen verweer. Ik moet erdoor. Twijfel vreet energie, onzekerheid knaagt, maar de laatste batterijen zijn al lang leeg. Positieve geluiden zorgen voor een korte periode van euforie, hoger dan zou mogen, korter dan goed voor me is.