De voordeur staat open, ik moet nog een klein stukje van de vloer behandelen. Ze komt even piepen. Ze vraagt hoe het gaat. "Woon je er al?" Ze grijpt mijn arm en knijpt zachtjes als ik knik. Ze kijkt oprecht blij. "Het is de moeite geweest." Ik vraag haar of ze eens wil zien, ik kan begrijpen dat je nieuwsgierig bent als je al die mannen ziet passeren. Ze schudt het hoofd, ze wil niet storen en ik ben nog bezig. Maar ze gaat op de toppen van haar tenen staan. Ze slaakt een verbaasde kreet: "al die ruimte! Dat is fantastisch!" Ze woont dan wel in het grootste huis in de straat, toch doen haar woordden deugd.