"Allez, vind je niet dat hij moet stoppen met roken?" Ik haal mijn schouders op. Ik heb daar geen mening over. Ik weet wat het is, dat gevoel. Niet de dwangmatige behoefte om telkens een sigaret op te steken van zodra je daar de mogelijkheid toe krijgt, zelfs al is het maar een halve, want dat heb ik nooit gehad. Maar ik weet wel wat het is om te snakken naar een sigaret. Om er intens van te kunnen genieten. Maar ik kan het niet beschrijven. Ik had zelden sigaretten op zak, of toch, maar dan vergat ik ze op te steken, soms dagenlang of zelfs wekenlang. Dan was het voldoende dat ze er zaten. Of lagen, gewoon in de lade. En nee, ik heb niet meer behoefte om ze op te steken op een feestje of een avondje uit. Nee, geen sociale roker, nee, zo zou ik het niet noemen. Ik kan even goed genieten van een sigaret met een tas koffie, alleen op het terras. Bewust van elke trek en ook voelen wat het met mijn stem doet. Want ik heb ze afgezworen, laat dat duidelijk zijn, toen ik na twee sigaretten op een fuif zonder stem viel. Jaren geleden al. En toch heb ik ze nadien nog opgestoken. Eentje. Alleen of in gezelschap. Nee, niet noodzakelijk bij stress. Nee, niet om mijn handen bezig te houden. Of ik ging even bij mijn collega zitten toen hij nog mocht roken in zijn bureau, dan hoefde ik zelf geen sigaret. Of ik ga naar beneden, buiten op de stoep wat praten. Soms ging ik zelfs vrijwillig bij de rokers op de trein zitten. Ik kan het niet uitleggen, maar ik begrijp het wel. En ik ben blij dat er zo weinig vrienden roken, dat maakt het gemakkelijker. En moeilijker.