Ik ben me de laatste tijd aan het ergeren op het werk. Er werd deze week een kanjer van een videoscherm met breedbeeld lens en weet ik veel wat voor snufjes geleverd. Vreemd in tijden dat er bespaard moet worden, zeker als het aantal collega's nauwgezet wordt bijgehouden, want het is duidelijk geen goedkoop ding, verre van. Natuurlijk begint dan de fantasie op volle toeren te draaien. We zullen gecontroleerd worden als we thuis werken. Niet meer naar de wekelijkse vergadering, maar via videoconferencing. Het ding staat natuurlijk in de bureau van de grote baas, dus het wordt zijn speelgoed en hij kan dan met de andere jongens lekker gewichtig doen, zonder dat ze zich moeten verplaatsen, gewoon van achter hun eigen bureau. Als dat niet modern is, zeg. Alsof Brussel plots zo groot of vijandig is dat de verplaatsing te lastig wordt.

Maar we moeten met zijn allen anders gaan werken en om de één of andere reden zijn er mensen die dat verengen tot sociale media, dus hebben de collega's nu massaal een twitteraccount aangemaakt. Zijn die even goed bezig om een mening van één van de partners te capteren zeg. Ik kreeg het persbericht gewoon in mijn mailbox binnen, voor er ook maar een tweet verspreid was. En wat die 160 tekens niet zeiden was hoe ze tot die mening waren gekomen, wat ik meteen ook wist. Maar ik werd wel bekeken alsof ik het net van de telegraaf had gehaald.

En wat als ze een iphone gaan geven aan mensen die vaak in vergaderingen zitten en contact hebben met bepaalde mensen? Ik geef toe dat ik best jaloers ben geweest op dat hebbedingetje dat duidelijk een statuswaarde heeft, maar ik heb niet gemerkt dat ze nu rapper op mijn mails gaan antwoorden of buiten de kantooruren. Eerder integendeel. Wat is er mis met gewoon eens bellen of een smsje sturen? Als ik denk waar ik het merendeel van mijn tijd mee bezig ben, dan is dat teksten schrijven, vaak langere teksten met tabellen of grafieken of reageren op teksten van anderen met een nieuwe tekst of met track changes. Niet meteen dingen die me praktisch lijken via zo'n klein schermpje. En toegang tot ons netwerk zal vermoedelijk ook moeilijk zijn. Nee, dan denk ik dat ik meer heb aan een e-reader, overal internet en misschien ook een kleiner computerke zodat ik mijn rug niet zo zwaar belast en misschien vooral tijd om dingen op te zoeken, tijd om mijn ideeën op papier te zetten, een sjabloon dat er voor zorgt dat ik me niet druk hoef te maken om het lettertype dat verandert, tijd om er eens met iemand over te praten, om het eens uit een ander perspectief te bekijken... Veel van de info die ik verzamel krijg ik door eens ter plaatse te gaan kijken, de mensen te zien, vragen te stellen, te weten wie koffie drinkt en wie thee, lachen als iemand blij is dat er koekjes zijn, het hoofd schudden als iemand vertelt dat zijn kinderen het één of het ander zijn tegen gekomen,... De tijd voor een vergadering als de anderen nog moeten komen of ook al eens samen de trein te nemen na een studiedag of iets dergelijks. Zo de "verloren tijd" die zo nuttig is om die kleine info uit te wisselen.

Sluiten we ons met die technische snufjes niet meer af van de wereld? Kruipen we zo niet opnieuw in de ivoren toren die ons zo vaak wordt verweten? Ik heb het gevoel dat er nu technische oplossingen worden aangereikt voor problemen die eigenlijk vooral anders moeten opgelost worden. Zullen we nu beter gaan communiceren omdat we met zijn allen op yammer zitten?



En eigenlijk wou ik hier Technology won't save us zetten, maar dat vond ik niet terug op het kanaal. Dus werd het gewoon iets anders