De man op de trein

De man in de zeteltjes aan de andere kant van de gang protesteert bij het zien van mijn laptop. Ik moet naar Den Haag voor het werk. Ik zal ...

De man in de zeteltjes aan de andere kant van de gang protesteert bij het zien van mijn laptop. Ik moet naar Den Haag voor het werk. Ik zal zit flink wat uren op de trein zitten en heb een paar opdrachten die ik blijf uitstellen. Dit lijkt me het ideale moment om met de deadline van zonder batterij te vallen toch iets te doen. Ik hoor hem mompelen: “altijd maar produceren en consumeren”, terwijl hij vinnige draaibewegingen maakt en met het hoofd schudt. Hij heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat het warm water niet telkens moet uitgevonden worden. Dat probeer ik ook steeds te zeggen, daarom ga ik vandaag ook naar Nederland, zien hoe ze het daar aangepakt hebben. Goed wetende dat hun bedoeling nu meestal neer komt op zo snel mogelijk mensen uit dure uitkeringsstelsels krijgen. Ook al verpak je het dan in kansen geven en talenten benutten. Omdat bij ons uitkeringen federaal zijn, speelt dat argument minder. Of toch minder zichtbaar. Er wordt langs alle kanten geknabbeld aan uitkeringsstelsels en gelijkgestelde periodes, maar omdat de link tussen uitkering en begeleiding doorgeknipt is, verdeeld over verschillende niveaus, draagt niemand de verantwoordelijkheid. Aan de eindstreep heeft niemand het gedaan. De ene zorgde voor begeleiding, de ander voor de uitkering, maar bij dit hokjesdenken is het ook gebleven. We kunnen het dus volop spelen op talenten benutten en mensen kansen geven, een eerder zachte aanpak, maar een mooi verhaal. Nu heb ik nog de cijfers nodig om hen te overtuigen. Als het niet lukt om hen het verhaal te laten vertellen, omdat er overal bespaard moet worden, zullen er wel mensen de dupe van zijn. En dan zijn dat de harde feiten.

You Might Also Like

1 reacties

  1. interessant stukje! hopelijk word je wat wijzer bij onze noorderburen...

    BeantwoordenVerwijderen