Hij kwam langs, de laatste spullen. Het heeft zijn tijd geduurd maar er was voordien niet echt plaats. Nog steeds niet zouden sommigen zeggen maar het werkte op mijn systeem te weten dat daar nog gerief stond. Dus kwam hij langs. En al dagen liep ik zenuwachtig rond, zou het wel proper genoeg zijn. Tot ik me kwaad op mezelf maakte. Het is mijn huis, het is proper als ik het zeg. Een huis in verbouwing is echter nooit proper, ook al doe je nog zo je best. Het is voldoende van de trap naar boven te nemen om overal sporen achter te laten. Ik ging vroeg slapen en zou 's anderendaags er wel een mouw aan passen nam ik me voor. Het viel anders uit. Ik was ziek, gewoon in de zetel zitten wachten kostte me moeite. En dus was het niet proper. Ik zag het aan zijn blik. En ik vind het verschrikkelijk dat ik het me nog steeds aan trek. Een weekend later is het nog niet proper, het is hier en daar wel opgeruimd, maar proper, nee voorlopig moet je het nog doen met hier en daar een streep en verbouwspullen hier en daar.