Eigenlijk weet je dat wel, het is het internet, iedereen kan zich beter voor doen enzo en je laat ook wel altijd je beste kant zien. Maar toch, er zijn zo van die momenten dat je dat allemaal vergeet en denkt dat alles rozegeur en manenschijn is. Neem nu Van katoen, al die mensen die elkaar via het internet kennen en dan samen aan een project werken. Neem Gentblogt en ons virtueel redactielokaal. Of tips uitwisselen op fora. En dan blijkt dat er mensen zijn die verhalen verzinnen, wat soms ook wel eens fictie wordt genoemd. Of pikken, zomaar van andere mensen en daar een ander einde bij verzinnen, gewoon om zich interessant te maken, omdat ze jaloers zijn,... Geen idee waarom eigenlijk. Ik kan er niet goed bij. Maar ik ben echt. Ik schrijf waar ik zin in heb, soms weet je misschien meer dan goed voor me is, soms heb je er het raden naar. Het doet wel eens vreemd om een smsje te krijgen van een collega dat ik goed moet slapen in plaats van raar te dromen. Maar ze mag het lezen, soms is het gemakkelijker om te schrijven dan te zeggen. Soms komt hier iets online, weken nadat het gebeurd is, gewoon omdat het blijft hangen of gewoon omdat ik eindelijk de woorden heb gevonden. En soms komt het niet online, gewoon omdat ik het vergeet of omdat ik niet weet wat te schrijven. Soms is het duidelijk, soms ook weer niet. Dit is mijn plekje en het doet me deugd als jeugdvrienden zeggen dat dit hen herinnert aan de briefjes die we in de klas doorgaven. Het doet me nu ook beseffen dat ik een slechte vriendin ben, sorry daarvoor. Ik schaam me niet voor mijn schrijfsels, maar niet iedereen hoeft ze te lezen. Ik weet ook niet of iedereen het zou begrijpen of er mee om kan.