Vinde gij mijn gat

Het was te denken, dat vreselijke moment in de naailes dat je mag passen. Ik wist het gewoon: dit is te groot, no way dat ik zo'n dik ga...

Het was te denken, dat vreselijke moment in de naailes dat je mag passen. Ik wist het gewoon: dit is te groot, no way dat ik zo'n dik gat heb. Tot mijn verbazing viel dat nogal tegen. Daar stond ik dan voor de spiegel, vol twijfels. Gelukkig haalde ze haar speldjes boven en voor ik het wist, zag ik het helemaal. Geen zakmodel, maar best wel oké. Met hier en daar wat aanpassingen, ja, zo hier en daar een beetje, allez tot een dikke 2 cm. En dan zou ik meteen een tweede maken, in de gabardine die ik bij Koekepeertje bestelde ergens in februari en nu overal opduikt in blogland als ideale stof voor broeken voor kindertjes. Wel, ik had die stof al eerder voor mijn broek, alleen raakte ik nooit in de winkel en zocht ik mijn toevlucht tot een ikeastofje als testbroek.




En dan begon ik het patroon aan te passen. Waarom had ik dat ook in godsnaam moeten vergroten? En dan kwam ik op het idee om het papier op de broek te leggen, en wat bleek, als ik het patroon gewoon nauwkeurig gevolgd had dan was er geen probleem geweest, tenzij aan de bovenkant. Maar nee, ik moest weer zo nodig met de vrije hand en nonchalant een veel te grote naadwaarde tekenen en dan maar een kleintje stikken. Ga ik het nooit leren?

 Mijn medecursisten zagen wel iets in het witte stiksel, maar ik ga aan de uitdaging weerstaan. Mijn lief vindt mijn rode regenjas met witte accenten nu al Pierke Pierlala, een bij passende broek kan ik mezelf niet aandoen. Maar misschien ga ik wel paspel gebruiken bij de blauwe gabardine, ik hou het in beraad. Eerst dit tot een goed einde brengen.

You Might Also Like

1 reacties