Johnny

Ik was negen en ik mocht opblijven, tot de winnaar bekend was. Ik herinner het me nog levendig. Het jaar voordien had Sandra Kim gewonnen en...

Ik was negen en ik mocht opblijven, tot de winnaar bekend was. Ik herinner het me nog levendig. Het jaar voordien had Sandra Kim gewonnen en die van het vijfde hadden toen de tekst moeten leren in de Franse les. Ik keek al uit naar die les. Wist ik veel dat we dat nooit zouden zien. Tegen die tijd had ik mijn cassetje al grijs gespeeld op mijn walkman. Ik herinner me zelf nog de prijs want mijn grootmoeder had geld meegegeven voor het bandeke en het bleek niet genoeg, dus moest ik terug naar huis. Eigenlijk was het schandalig duur, maar ze had het mij beloofd dus legde mijn vader de rest bij. Hij had het beter uit Brussel meegebracht, uit een grote keten in plaats van de lokale middenstand. Maar nu was het dus in Brussel en ook al zei iedereen dat Liliane Saint-Pierre niet kon winnen, ik geloofde in haar kansen. Het was slim zo een titel in het Engels, een aanstekelijk melodietje en die beweging van de gitaristen. Nee, voor de negenjarige expert in mij was het perfect. Alleen die verkoudheid de week voor de wedstrijd kon haar parten spelen. En nee, ik was ook niet overtuigd van haar zwarte outfit. Ik vocht die avond tegen de slaap, ik liep ongetwijfeld al heel de dag hyperactief rond in afwachting van zoveel spanning. Met veel moeite kregen ze mijn pyjama aan, ik kan het me zo voorstellen. Misschien wel die met de smurf op mijn buik. Ik zat op het tapijt voor de televisie, waarschijnlijk met een boek bij me voor als de liedjes me weinig zeiden, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht dat ik eerder zou gaan slapen, al durfden mijn ouders dat wel suggereren als ze me in mijn boek zagen kijken. En toen kwam hij, met een verhaal over gebroken liefde. Hoe hij op het goede moment op zijn lip beet. Voor mijn negenjarige hartje was zo veel romantiek moeilijk te bevatten. Hoe hij heel de tijd alleen in beeld leek te staan, tot het koortje toch plots opdook. Die hoge noten op het einde die hij eigenlijk schaamteloos pikte van zijn vorige overwinning. Ik was het zeker: hij zou winnen. En Liliane had dat ook gekund, als ze maar iets wit had gedragen. Gisteren heb ik het spektakel aan me laten voorbij gaan. Ik heb wel de tweede halve finale gezien, via livestream terwijl ik mijn badkamer leeghaalde voor de aannemer. En ook dan wist ik wie zou winnen.

You Might Also Like

1 reacties

  1. hihi, vroeger zaten wij thuis ook allemaal vol spanning te kijken. Ik maakte mijn eigen scorebord op een blad papier om te proberen sneller dan op TV de punten te berekenen. Nu zegt het mij maar weinig meer, tijden kunnen veranderen ...

    BeantwoordenVerwijderen