Het is hun spel. Getraind door de jaren. Ik zie het niet. Ik hoor het niet. Ik heb niet hun achtergrond. Er is geen flikkering in hun ogen. Er is geen subtiele nuance in hun stem. Voor mij klinkt het net als de andere woorden. Of de woorden waarmee hij me geruststelt, waarmee hij zegt dat het goed komt. Woorden die een storm kunnen doen gaan liggen. Woorden die ik nodig heb. Ze zegt dat er geen plaats is. Het is ochtend, er zijn vier stoelen aan de ontbijttafel. Als hij straks naar beneden komt zijn we met vijf. Ik weet dat ze het niet meent, maar ik moet op mijn lip bijten. Het is zoals wanneer ze vraagt wanneer we komen en hij antwoordt, zonder dat wij iets afgesproken hebben. Ik voel me opstandig, wil protesteren, maar het heeft geen zin. Hij zal lachen, zeggen dat ik overdrijf, zeggen dat het hun spel is. Ik moet er maar leren mee om gaan.