Ik mocht van de dokter gaan werken en ik voelde me goed genoeg. Niet meer het hoopje ellende van vorige zaterdag. Een rustige nacht waar ik weer bonk heb doorgeslapen. Diep, je hebt er geen gedacht van. En rare dromen.

Dus ik naar Brussel. Zelfs zonder drie dagen ziek zijn zou het druk worden. En lastig. Ik had al eens gepiept naar mijn mailbox, zo elke dag een halfuurtje. Niks meer, gewoon de dingen die ik afgesproken had met mijn verantwoordelijke, geen bijlagen.

Ik stap uit in Brussel en daar op het perron is er die kleine steek aan de linkerkant. Niet pijnlijk zoals de voorbije dagen maar wel duidelijk. Geen zotte dingen zegt het lijf en ik ga me daar aan houden.

Ik wring me in bochten rond de deadlines die ik al heb. Ik voorzie hier en daar extra tijd voor collega's. Antwoord, verduidelijk, krijg zelf geen antwoord en moet het zelf maar oplossen. Zoals verwacht, lastige vergaderingen die ik maar weinig heb kunnen voorbereiden. Ik voel de vermoeidheid van mijn lijf, antibiotica vraagt iets. En als klap op de vuurpijl mag ik op het matje. Mijn mailtjes klinken nooit vriendelijk. Ik ben niet empathisch. Of ik dat niet kan bespreken met de collega in kwestie?