Ik zag het woord gisteren in een tweet opduiken en ik moest aan haar denken. Ze was zo blij op dat hoekje aan de voordeur. Een onmogelijke plaats o gelijk wat te zetten. En elk jaar was het afwachten. Hij zei dat er niks zou schieten en zij glimlachte alleen maar. En elk jaar kreeg ze gelijk, daar waren ze: de meiklokjes. En dan sneed ze er wat af voor een klein vaasje. Ze verdwenen na haar dood, met een van de werken om het gemakkelijker te hebben. De bodembedekkers hielden het een paar maanden uit, de volgende al niet veel langer en uiteindelijk liggen er nu steentjes. Als ik mijn ogen sluit zie ik door mijn wimpers de muguetjes staan, op die plaats aan de voordeur. Alleen wacht zij niet langer binnen op mij.