"Weet je, ik ben daar echt jaloers op, ik heb je zitten bekijken en jij kan nogal vlot typen zeg." Het is pauze in een marathonvergadering, van 9u 's morgens tot 17u 's avonds. In de voormiddag op één thermos koffie, een ruimte van 20 man, een maandagochtend. Er wordt bijna een moord gepleegd voor een kop koffie. Maar terug naar de opmerking, ik viel wat uit de lucht, meestal krijg ik opmerkingen over mijn pc, niet over de snelheid van mijn typen. Ik haal de schouders op en mompel iets over dactylolessen. De kleine Johannes, weet wel, en dat u hem daar beter niet over moest spreken. Hij vertelt over de dames van op de afdeling dactylo, hoe ze kletsten terwijl ze brieven typten en je soms maar beter eens na las wat ze typten. Doet me een beetje denken aan mijn vakantiejobs na eerste kan, toen de ingenieur vroeg of ik met een pc kon omgaan. Of die directeur die de grafieken die hij van ons kreeg in excel liet uitprinten, die dan uitknipte en plakte op bladen waar hij tekst rond schreef die zijn secretaresse moest uittypen. Ik ben al lang blij dat hij niet vroeg of verslag kon nemen. Mannen...