Vijf van de jaren negentig

Als zij haar vijf van de jaren negentig maakt, doet zij er een schepje op en wordt het plots een reeks. Zegt ze. Maar kijk, ik leende de c...

Als zij haar vijf van de jaren negentig maakt, doet zij er een schepje op en wordt het plots een reeks. Zegt ze. Maar kijk, ik leende de combats van mijn broer voor feestjes, pikte ook al eens zijn arafat in, deed tot wanhoop van mijn moeder nooit een propere jeans aan voor ik naar een fuif vertrok en droeg allerlei vormloze t-shirts. Als ik niet weer dat hemd met zwart-witte careaux aan had, geen flanel, of maxirokken. En ik feestte in hangars en tenten, met zand, met schuim, onder de sterrenhemel,... Altijd van de chiro, de scouts, de KLJ en ik was nergens van lid. In het vijfde-zesde middelbaar kwamen daar de klasfuiven bij. Ze bepaalden mijn sociale agenda. Met mijn fiets legde ik kilometers af, in het midden van de nacht, omdat ik het toch wel beu werd dat ze me om half één kwamen halen en ik daar dankbaar voor moest zijn. Nirvana ja, maar eigenlijk vond ik deze beter. En ik had zowat alles kunnen kiezen. Mijn wereld stortte zowat in toen ze niet naar Werchter kwamen. En het duurde jaren voor ik ze eindelijk te zien kreeg. Wat volgt is wat ze zowat grijsdraaiden in mijn jeugdhuis Het Venster. Allez, mijn jeugdhuis is veel gezegd, de plaats waar we op vrijdag bleven plakken naar school en soms nog moesten crossen om onze bus nog te halen. Gelukkig deed hij nog een toertje in het centrum alvorens hij aan de vierhoek weer passeerde. Maar ik had wel een lidkaart, dat was semi-verplicht na de drugsrazzia. De meesten kozen toen voor dat andere jeugdhuis, wij bleven Het Venster trouw. Mijn moeder won de cd op het schoolfeest van de gemeenteschool, ik was niet echt enthousiast maar ik was de enige met een cd-speler op haar kamer. 1 keer beluisteren was voldoende. En ik heb ze ondertussen al een paar keer live gezien.

You Might Also Like

0 reacties