Toen ik de deur opendeed stonden ze daar: meneer en mevrouw kiesvoormij. Ik kende ze van zien en wist dat hij in de buurt woont. Zij blijkbaar ook. Ik zeg dus dat ik weet wie ze zijn als ze zich voorstellen. Ik vertel waar ik werk wat bij hem meteen een belletje doet rinkelen want hij komt wel vaker in contact met mijn collega's. 

Na die koetjes en kalfjes vallen ze weer in hun routine. "Wat zou u graag veranderen aan uw buurt?" Ik trek een gezicht, het gaat over Vlaamse, federale en Europese verkiezingen, dat is wel wat meer dan mijn buurt. "Zegt u maar", moedigt hij me aan, "zij zit ook in de gemeenteraad." En net als ik het wil afwimpelen, vraag ik hen of ze iets kunnen doen aan het verkeer in mijn straat, sinds het sluiten van de spoorwegtunnel is het opvallend drukker. "Sommige mensen vinden het sluiten net aangenaam." "Ik vraag niet dat de tunnel terug opengaat, wel dat auto's op de kleine ring de groot-Brittanniëlaan en  Albertlaan niet inrijden omdat ze zo hopen aan de achterkant van het station te kunnen raken. Volgens mij kan dat immers niet, tenzij jullie me kunnen zeggen hoe ze er geraken?" Ze denken na, doen zen paar suggesties en verbeteren elkaar... "Inderdaad, de enige manier is door de omliggende straten in te rijden en dat zorgt voor nogal wat frustraties, bij hen en bij ons. Als ze gewoon tot aan de Kortrijksepoort op de kleine ring blijven is er geen enkel probleem. Een bord op de kleine ring, meer vraag ik niet." Ze knikken en wensen me nog een goedendag. Ze lopen verder naar het volgende huis, hun kaartjes met foto's in de hand. Ze hebben niks opgeschreven en ik heb hen niet kunnen vragen wat ze voor de werkgelegenheid willen doen, hoe ze werkzoekenden willen begeleiden, wat ze willen doen tegen wachtlijsten bij welzijn en de hervormingen in het onderwijs,...