Ergens tussen dessert en de openingsdans ga ik naast hem zitten. Hij is nog heel wakker voor zijn doen en zijn ogen stralen. Hij is er duidelijk graag bij. Meestal valt hij in de namiddag in slaap in zijn stoel en 's ochtens is hij veel te vroeg op, omdat hij toch niet kan slapen. Ik vraag hem wat hij er van vindt. "Ja, het is een schoon feest, maar ik zou het niet doen. Nergens voor nodig, jonge mensen zouden hun geld beter moeten besteden. Maar ja", zucht hij, "het was van moeten." Ik moet lachen want meestal denken we bij die uitdrukking aan zwangere bruiden, maar dit is nu niet het geval. "Ja, maar, het is toch nergens voor nodig, we leven toch in andere, betere tijden, dan toen ik jong was. Wij wisten van niet beter. Het was geen groot feest, maar we hadden het geld toch beter kunnen gebruiken. Ja, toen we 50 jaar getrouwd waren, toen wou ik een groot feest, we konden het soms permitteren. Ze klaagde een beetje en vroeg waarom. Maar ik wou het graag, je moet ook al lang leven om het te kunnen vieren. Waarom zouden mensen zo jong trouwen? Tja, veel keuze hebben ze niet." Maar kijk, eens hoe verliefd ze zijn, probeerde ik nog. Hij lachte en schudde het hoofd alsof ik een naiëf meisje ben. Ik keek en zag twee jonge twintigers, dolverliefd en klaar om samen verder te gaan. En ja, haar ouders zijn nogal aan de strenge kant, altijd op tijd thuis (denk tien uur op een zaterdagavond voor een jonge vrouw van 21) enzo, tot een week voor het huwelijk, want principes zijn principes.