(Te) Lange inleiding...

De laatste keer dat ik huilde was tijdens een studiedag. Ik was op verplaatsing in Leuven en ontmoette de mensen uit het werkveld. Mensen die elke dag mensen helpen om werk te vinden, mensen die anderen aanmanen om te solliciteren, mensen die al eens naar een werkgever stappen en vragen iemand een kans te geven, mensen die cv's helpen opstellen, jobadvertenties helpen zoeken, verhalen horen over dat het niet gelukt is, mensen die opleidingen organiseren of helpen zoeken.... Mijn superhelden in het kort en dat meen ik de volle 100%.

Ik hoorde ze vertellen over A. Een jonge vrouw die met moeite het bureau van haar begeleider binnen durfde omdat ze zeker niet wou storen. A. volgde de opleiding en leerde van alles over koken. Ze leerde specifiek Nederlands en rekenen. Ze maakte vrienden en haar zelfvertrouwen groeide. Ze deed een stage en werd geholpen om te solliciteren bij een gewone brasserie. Na een langdurige stage met subsidies enzo kreeg ze een vast contract. De werkgever zat mee aan tafel en deed ook zijn versie van het verhaal. De andere begeleiders wouden wel eens weten hoe dat nu zat. En daar kwamen alle clichés op tafel. Kwam ze te laat? Was ze veel afwezig? De werkgever zei dat hij heel tevreden was. Al hadden de subsidies hem wel geholpen om hem over de streep te trekken. Maar eigenlijk had hij weinig op te merken, hij was heel tevreden over zijn nieuwe werkneemster. En haar Nederlands dan? Het hoge woord was er uit. Nee, schudde hij het hoofd. Het was perfect mogelijk om te communiceren, instructies voor terugkerende opdrachten waren geafficheerd enzo. Speciaal voor haar maar alles liep vlot. Er werd wat aangedrongen, zodat hij uiteindelijk moest toegeven dat het wel eens gebeurde dat ze tijdens de drukte gevraagd werd om gerookte zalm uit de frigo te halen en dan gekookte zalm uithaalde. Aan de tafel hoorde ik bijna een zucht ban opleiding, een probleem, hier konden ze iets aan doen. Misschien een jobcoach of Nederlands op de werkvloer of ... "Ho maar," zei de werkgever, "ik kan geen extra volk in mijn keuken verdragen tijdens de service. Er is simpelweg geen tijd... De klanten wachten op hun eten." Er werd zelfs nog even gesuggereerd dat zijn kaart toch niet  elke week veranderde, dus dat er wel iets kon bedacht worden om zo'n fouten te voorkomen. Het klonk zo vreselijk dat iemand in de drukte van de lunch in een keuken een ietsie pietsie foutje maakte, een foutje dat zelfs de werkgever niet eens erg vond. Zelfs de begeleiders worden super streng, geen enkele fout wordt getolereerd... Ik kreeg tranen in mijn ogen. Gelukkig zijn er werkgevers die mensen wel een kans geven. Ik word niet bijzonder vrolijk van de plannen van de regeringen en ik word ook niet bijzonder vrolijk van de oppositie tegen de plannen. Ik hoop dat er voldoende pragmatiek aan de dag wordt gelegd en mensen gewoon elkaar eens een kans geven.