Het was jaren geleden denk ik maar zondagavond nam ik de trein van de gemeente waar mijn ouders wonen naar Gent rond acht uur. Het uur dat studenten naar Gent beginnen te trekken. Ze hebben geen grote rugzakken meer bij zoals wij maar trolly's. Ik begon al stilletjes te vloeken omdat ik geen zin had in drukte en de batterij van mijn gsm plat was. Dus geen afleiding van een podcast, maar de verhalen over uitgaan op dinsdag en donderdag, en misschien ook wel woensdag om dan op vrijdag thuis te komen en uitgeput te moeten gaan slapen. Keelpijn en een beetje ziek en zo. Waar is de tijd?

Een jongeman was naast mij komen zitten. Hij nam meteen zijn gsm en belde met stille stem. "En ik heb over jou verteld..." Het leek een boodschap van ongelooflijk belang en toch zo banaal. Ik moest stilletjes glimlachen. Hoe zalig is die tijd dat je elkaar voortdurend laat weten waar je mee bezig bent en dat je aan elkaar denkt? Hij drong aan om haar nog te zien. Het maakte niet uit wanneer of waar. Zijn vriend zat te wachten om naar een aflevering van het één of het ander te kijken, maar hij kon dat wel skippen. Heel cool, niet te happig klinken, maar toch vastberaden.

De verbinding viel al eens weg. Er werd wat afgesmst en er werd weer gebeld. Maar dat hij er binnenkort zou zijn. En of ze hem niet te lang zou laten wachten, daar op café...