Ik zoek in de concerttent naar een goede plek en denk dat die gast in zijn witte t-shirt toch echt wel te groot is om voor mij te staan. Ik vind vlak voor hem nog voldoende plek voor ik besef dat ik vlak achter mijn eerste lief en zijn vrouw sta. Ik heb daarstraks al gezwaaid naar hem en ik weet niet of zij me na al die tijd nog zou herkennen. Als ik niet meteen een uitweg vind, besluit ik te blijven staan.

Op mijn All stars was hij groter en kon ik in zijn armen wegkruipen, op mijn hakken kijk ik hem in de ogen en denk ik hoe lang het wel niet geleden is. En hoeveel er veranderd is, en tegelijk ook niet. Ik kan zijn woorden niet horen maar ik weet hoe de klank van zijn stem klinkt. Hoe hij zijn armen kruist, zijn kin aanraakt, zelfs hoe hij zijn arm om haar slaat en haar op de slapen kust. Hij is geworden wie hij toen voor ogen had, zijn kleren, zijn job,... alles past perfect in het plaatje dat hij voor me beschreef. Zijn idealen zijn ondertussen opgeschoven, merkte ik toen we er een tijd terug op de trein over mijn job praatten en hij me naiëf noemde. Hij kijkt om hoe de tent zich vult en kijkt dwars door me heen. Lucht ben ik geworden en voor ik me er druk om kan maken, vraagt de man naast mij mijn aandacht. Hij heeft al goed gedronken en is vrolijk in de wind. We lachen en hij slaat zijn arm rond mijn schouders. Bij het zien van zijn trouwring, verstijf ik onwillekeurig.