Geen idee waar het vandaan komt... De storm vannacht heb ik gemist, maar ik kan ook niet zeggen dat ik als een roos heb geslapen. Tijd voor wat muzikaal geweld!

Het was er boem patat op toen ze schreef dat ik geen talent heb voor afscheid. 7 maanden geleden deden we het licht uit bij Gentblogt. En het was een dag van afscheid, veel afscheid. Ik mis het schrijven, ik mis de informatie in mijn mailbox en mis de contacten.
Maar ik ben ook al eens opgelucht dat ik me niet naar huis moet haasten om iets te schrijven, dat we niet weer moeten zeggen dat we maar vrijwilligers zijn en er maar 24 uur in een dag zijn en 7 dagen in de week.
Het archief is nog steeds te lezen en ik ga af en toe nog eens zien, want ik had toen toch die voorstelling gezien? Of dat concert? En was er ook niet... Het najaar staat voor de deur, mijn agenda vult zich ondertussen langzaam, ondanks het voornemen om ook wat rust in te plannen, blijft de honger groot. Ik verzamel mijn moed en goesting en zoek wat gelijkgestemden of ik trek er in mijn eentje op uit. Er is zo veel te ontdekken in deze stad en daarbuiten.

Ik kocht de stof bij Miss Matatabi met het idee er een lenterok van te maken. De stof is van Nani Iro en heeft een licht glittereffect op die witte lijnen. Ik bestelde te weinig, bestelde een andere versie en liet het dan ook nog liggen omdat ik twijfelde over het patroon. Ik denk dat dat zo wat de samenvatting is.

"En dan nu? Het zwarte gat?" 

Nog niet lang genoeg voor mijn armen, maar toch al een goed begin.., 

"Je bent goed bezig, ik lees wel eens en je doet leuke dingen. Dat is goed." Ik zie de pretlichtjes in zijn ogen. Ze kunnen de licht taxerende blik niet volledig verbergen. Ik ben blij dat ik hier ben, het was geen gemakkelijke beslissing. Maar nu ik hier ben, lijkt het zo natuurlijk. Ik ben hier al zo vaak geweest, hier moet ik gewoon zijn, zeker vandaag. Het voelt als weer een stap vooruit. Hij had voldoende aan drie woorden "hij was hier" om begrijpend te knikken en de woorden te zeggen die heel de zomer in mijn hoofd zouden rond dwalen. Soms herhaalde ik ze als een mantra. Soms zei ik ze licht verwijtend tegen mezelf. En soms lachte ik gewoon denkend aan dat moment.

Die 20 minuten konden het niet duidelijker samenvatten. Het heeft geen zin dat ik me laat opjagen. Mijn hoofd en mijn lijf spreken elkaar tegen. Elk om beurten. Alle goed bedoelde commentaar. Mijn stoere woorden. Als ik daar op de massagetafel lig en begin te wenen, kan ik de stroom aan opgekropte emoties onmogelijk negeren. Ik ben hier nog niet klaar voor.

De zomer is voorbij, maandag ga ik terug werken. De dagen worden al weer korter en soms kan je de herfst al een klein beetje ruiken. De warmte van de zon, het ruisen van de zee, de geuren van de stad,... ze hebben het gat niet kunnen vullen. De littekens zijn nog vers, het korstje kan nog niet losgepeuterd worden. Misschien aan de hoekjes al een klein beetje, zo heel voorzichtig, maar opgelet, het gaat zo weer bloeden....

"Je moet het eens proberen, het zal je wat afleiden en goed zijn voor je zelfvertrouwen..." Ze is in de wolken met haar lief die ze zo ontmoette en meteen moet iedereen mee doen. Ik hou de boot wat af. "Dan moet ik ze wel ontmoeten, ik weet niet of dat een goed idee is... Allez, of ik daar zin in heb..." "Oh maar daar kan je weken mee wachten," waait ze mijn bezwaren weg. En als ik haar eindelijk overtuigd heb, dat ik beter nog wat wacht, heb ik een account.

We raken aan de praat. Hij vindt mijn muzieksmaak dik ok en hij leest boeken. Naar eigen zeggen is hij kieskeurig met wie hij afspreekt, maar hij moet in de stad zijn en we zouden koffie kunnen drinken. Toch aangenamer dan berichtjes naar elkaar te tokkelen terwijl we thuis koffie slurpen.

Het begint al met de pijnlijke vaststelling: ik klink niet West-Vlaams. Ik schud het hoofd, ik heb daar niet zo veel behoefte aan. Om hem gerust te stellen produceer ik wat vertrouwde klanken uit zijn biotoop. Hij ontdooit een beetje maar het komt niet meer goed. Hij vertelt over de rust van waar hij woont en zijn tuin. Ik vertel over blijven plakken en de stad ontdekken. Hij kijkt me lang aan en breekt het gesprek af na nog geen twintig minuten.

Ik had nog thee toen hij aankwam en hij dronk water, dus technisch gezien was het niet eens een koffiedate.

Mons staat al een tijdje op mijn lijstje van uitstapjes, maar voorlopig ga ik het vooral op een ander zoeken. Na de fantastische tentoonstelling in het Fotomuseum van Antwerpen, trok ik deze week naar Namen. Namen, dat is twee uur met de trein vanuit Gent, je kan in die tijd al eens een boek lezen, ja.

Maar ik heb het me niet beklaagd. Tot 30 augustus kan je er naar Rops/Fabre gaan kijken, een soort van postume dialoog tussen de twee kunstenaars. Ik werd er in perfect Nederlands aangesproken en blijkbaar komt het idee van Fabre zelf. Meer nog, hij palmt niet enkel het museum in, hij laat ook zijn sporen achter in de stad. Ik haalde mijn studentenkaart een laatste keer boven en ik genoot met volle teugen.
In het Maison de la Culture vind je twee zalen met koperwerk en kan je kijken naar een reportage met Martin Heylen. De lange zaal met maskers vond ik heel indrukwekkend.

In de magnifieke Eglise Saint-Loup vind je drie scarabeeën. De barokke muziek maakte het best indrukwekkend.
En ja, op de citadel vond ik de bekende schildpad. Het parcours is grotendeels gratis toegankelijk, voor het museum en la Maison de culture is er een combiticket. Als je nog de kans zou hebben, zeker doen, het loont de moeite.

Zelfs al vond ik het schrijfproces ergens wel leuk en ben ik best wel trots op het resultaat, het is meer in mijn kleren gekropen dan ik had kunnen vermoeden. Voeg er een paar korte nachten bij, zoals de laatste waar ik tot drie uur bezig ben geweest en ik moet er geen tekeningetje bij maken. Ik had de luxe om me een paar weken af te sluiten van de wereld en mijn ding te doen, maar ik had het ook niet kunnen doen zonder de aanmoedigingen of de vermanende woorden ("weeral op facebook"), sociale media, sms, lunchafspraken en korte bezoekjes. Merci!

Zaterdag was een feestdag, wat betekende dat ik op vrijdag mijn laatste papieren versie moest gaan printen, een dag vroeger dan oorspronkelijk gepland. Maar de koffie en taart smaakte nadien nog zo heerlijk. Zelfs al begon het te regenen... Ik deed die avond niks meer, ik was moe en ik wist dat er nog een algemeen besluit en een besluit van een hoofdstuk geschreven moesten worden.
Na een goede nachtrust begon het herlezen en ja, dat was meer dan hier en daar een typfout of een werkwoord te veel eruit halen.
Zondag trok ik mijn meest passende t-shirt aan voor extra moed, maar ergens bleef het toch wat vechten tegen perfectionisme en "nu wordt het toch tijd om dat besluit te schrijven."

15 jaar na de eerste thesis ligt er een tweede thesis. Tijdens het schrijven besefte ik plots hoeveel tijd dat is en dat er soms toch ook nog niks veranderd is. De tweede moet nog verdedigd worden in september, maar daar hoeft geen presentatie bij, enkel het beantwoorden van vragen. Ik worstelde met hetzelfde probleem, teveel ideeën en krampachtig proberen uitleggen waarom ik twee dingen probeer te combineren, waardoor ik er misschien te weinig in slaag om die te combineren,... De eerste is trouwens niet recto verso geprint. Ik meen me te herinneren dat bij de eerste 60 pagina's wel als streefdoel werd gesteld, bij de tweede was dit 35. In beide gevallen heb ik me er niet aan gehouden, sorry voor degene die het moeten lezen. Als ik de eerste nog eens doorblader valt me de grote ballast op, het aantonen met te veel cijfers en bronnen en dan net niet tot de kern komen. Ik hoop dat dit bij de tweede wat beter mee valt, maar ik weet ook dat ik niet echt bronnen en citaten geschrapt heb in die laatste papieren versie, hoogstens naar een voetnoot verplaatst. En zelfs dat maar één of twee keer.

"We zitten hier goed he?" De man naast mij stelt me de vraag alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ik nam gewoon de volgende stoel in de rij. De zaal loopt langzaam vol. "Niet te dicht en toch dicht genoeg." Alsof hij het belangrijk vind dat ik een goede plek heb. De vertrouwdheid waarmee hij me aanspreekt brengt me van de wijs. Het gebeurt niet zo vaak dat er gepraat wordt zo voor een voorstelling, vaak komen mensen ook met twee of meer. Maar zo bij een theaterfestival is de sfeer toch wat anders. Daarstraks raakte ik ook aan de praat met een vrouw die in haar eentje naar de voorstelling komt, gewoon omdat ze er zin in heeft. Ik merkte al bekende gezichten, ook aangespoeld na de feesten aan de zee met een blijvende honger.

We praten wat over de voorstelling die hij al zag, waarom we deze voorstelling kozen en wat we er van verwachten. Na de eerste golf van verbazing merk ik dat ik dit best fijn vind. Nochtans had ik niet het gevoel dat ik hier alleen was. Hij heeft mijn muur van veilige afstand houden zonder dat ik het merkte omzeild en ik merk bij mezelf dat ik er wat lastig van word. Ik reageer stroever dan zou moeten, terwijl ik ook snak naar dit soort gesprekken.

Na de voorstelling praten we nog even na. Hij zegt dat het aangenaam was en ik kan niet anders dan hem gelijk geven. Hij stelt niet voor om nog iets te gaan drinken en enerzijds vind ik dat spijtig, anderzijds is het een opluchting. Ik heb geen zin in de holle woorden of de niet gemeende complimenten. Mijn lijf blokkeert bij elke vorm van aanraking of toenadering en ik bijt op mijn tanden om te kunnen glimlachen. Misschien zien we elkaar straks of morgen op de volgende voorstelling, zegt hij nog en ik knik. Soms voelt mijn schelp toch als de meest veilige plek, ook al wil ik er ook wel weer uit.

Verblijding is een vrouwelijk zelfstandig naamwoord dat in het meervoud ongewoon is. Onze voorouders kenden het als vorblîdinge en verblîdunge en het wordt tegenwoordig te weinig gebruikt. Ik recycleer het woord even van bij Kelly want het is het enige woord waar ik op kan komen en ik vermoed dat zij er ook geen bezwaar tegen heeft. Het zit namelijk zo: Ik ben goed in anderen raad geven en zeggen dat ze elke dag iets leuks moeten doen, ook al is het iets kleins. Maar ik durf het zelf ook al eens vergeten.

* Ik liep vier dagen in blote armen en met een zonnebril op mijn neus, van 's ochtends tot 's avonds, ook al was het niet altijd warm genoeg. Maar ik was aan de kust!

* Ik weende van ontroering bij een scène in de laatste aflevering van het tweede seizoen van Mr. Selfridge.

* Ik werd volledig meegezogen in een theaterstuk. Rudy van Peter De Graef is ronduit schitterend! En nu wil ik alles van Peter De Graef zien.

van Oscar & The Wolf en Oostende, een fijne ontdekking

"Ja maar.... De poolster?" Ik trek een vies gezicht en kijk hem aan. 

Het is een beetje een jaarlijkse traditie geworden. Even naar Oostende, een aantal voorstellingen, genieten in het park,... En soms bijna vergeten van de zee te gaan zien.

"Maar jij bent sterk..." Ze neemt mijn arm vast. Het zijn de eerste weken en ik weet nog altijd niet goed wat ik er van moet denken. Ik voel me niet sterk. Als ik haar in de ogen kijk, ziet ze de vertwijfeling. "Het komt wel goed", probeert ze nog. Ik knik, terwijl mijn ogen zich vullen. Ik wil nu even niet denken, gewoon genieten van toneel en me laten afleiden.
Zo vele maanden later worstel ik nog met het gevoel. Ik heb dit zelf niet gewild en dat besef houdt me tegen. Meer nog, ik heb het niet zien aankomen. Ik was gelukkig. Als ik dat luid zeg, krijg ik meestal een blik die verraadt dat ze me niet geloven. Een enkeling durft het ook luidop te zeggen. En dan moet ik de schouders ophalen. Ik wist dat er iets scheelde en ja, ik wist ook dat de excuses die ik zelf verzon maar excuses waren. Het veranderen van job, het aanpassen aan een nieuwe omgeving,... het vraagt energie en brengt zorgen met zich mee, maar die niet kunnen delen lijkt me vreselijk. En nee, ik kan niet kwaad zijn. Ik weet ook niet of dit iets gaat uithalen. Uit de gesprekken die volgden hoorde ik echo's van wat ik vroeger al eens had durven zeggen, over samen dingen doen en delen. Toen weggelachen en dan toch een struikelblok.
Dus nee, ik weet het niet goed soms. Ik kan het gevoel moeilijk van me los schudden. En ja, ik durf al eens giftig uit de hoek komen. Ik voel me een loser, lid van het clubje losers. We staan terug bij af en weten niet goed hoe we daar terecht gekomen zijn. We vergelijken onze littekens en vertellen elkaar straffe verhalen. Over springen in het diepe water en blijven hangen aan prikkeldraden. Weet je nog, dat we toen...

En dat het zo spijtig is voor toeristen die nergens koffie kunnen vinden... Ik moest stilletjes lachen toen ik het iemand verontwaardigd hoorde zeggen. En ja, voor wie deze week voor de eerste keer Gent zag, moet het vreemd geleken hebben. Maar de stad is niet dood. De Veldstraat loopt nog steeds elke dag vol mensen, de paardenkoetsen lijken goede zaken te doen met dit weer en op de Sint-Michielsbrug kan je niet passeren zonder ergens op een foto te staan.

Maar ik moet toegeven, ik had er ook wat schrik van. Meestal is voor mij het einde van de feesten opnieuw gaan werken of wegtrekken op vakantie. En afkicken van een drukke periode. Deze keer had ik nog verlof en wachtte een taak op mij. Ik had me op voorhand voorgenomen om niet enkel thuis te schrijven, het idee van wat tijd te slijten in nieuwe en oude koffiebars leek me wel wat.

De laatste zondag van de feesten besloot ik al vroeg het huis uit te gaan. Op het zonnige terras van het Paard van Troje ontdekte ik hoe Boomtown er weer in geslaagd was om het plein op te ruimen voor de bloemenmarkt, ook al moesten sommige bezoekers twee keer kijken waar de kraampjes stonden. Ik bestelde een koffie en croissant en genoot met volle teugen van het zonnetje. Ongelooflijk dat ik 's avonds een trui en muts nodig zou hebben. Aan mijn tafel zat een verzameld allegaartje. Een vrouw van 84 die in gesprek raakte met een vrouw van halverwege de 30. De ene maakte zich zorgen over haar zus die in het ziekenhuis ligt, de ander verklapte dat ze eindelijk zwanger is, ook al is het eigenlijk misschien nog een beetje te vroeg om het al te vertellen. Een Nederlands koppel dat de stad bezoekt vertelde over hun ochtendlijke ontmoeting met twee gasten die duidelijk nog hun bed moesten opzoeken. Later kwamen daar een koppel met kinderen, een vriend uit het buitenland en haar vader bij. Ik las en noteerde mijn ideeën.

Op maandag trok ik naar de Vooruit, dat tot mijn verrassing heel de zomer open is. Maar in de gezellige warmte van het Café las ik verder. Ik hoorde een oudere man een andere man aanspreken, of hij iemand anders was en dat hij blij was dat de stilte terug was in de stad. Hij las een dik boek van een Franse schrijver en dronk een triomfbiertje. Ook al was het drie uur in de namiddag. Zijn bril was wat beduimeld, zijn baard gaf hem de uitstraling van een prof of een vriendelijke opa. Hij vroeg ook waar ik mee bezig was. Wat verder besprak een assistent een tekstversie van een thesis met een student. Ik weet niet of het zo'n goed nieuws was, maar het deed me wel beseffen dat ik beter nog wat verder schreef. Ik dronk mijn favoriete gemberthee met het lekkere speculaaskoekje.

Dinsdag besloot ik de Wasbar eens te proberen. In Antwerpen ben ik al geweest, maar Gent was nog niet gelukt. Een Aziatisch koppel met kinderen, duidelijk op reis, probeerde te bestellen. Ik plofte me in de zeteltjes en keek naar buiten. De mensen passeerden, terwijl ik cappuccino dronk en verder las over zaken waar anderen me twee keer voor bekijken als ik enthousiast begin te vertellen. En ik vind het prima zo.
Bij Exki ging ik kaastaart eten. Aan de lange tafel keek ik naar de collages met pagina's uit de krant. Ik hoorde Nederlandse koppels met kinderen plannen maken. Waar ze zouden eten, waar ze naar toe zouden gaan,... Twee tienermeisjes bespraken hun online gesprekken, terwijl ze hun gsm opladen. De verontwaardiging en het enthousiasme, telkens met een grote intensiteit, van het ene moment op het andere, zonder verwittiging.


Op vrijdag zag ik dat Labath opnieuw open ging en wist ik meteen waar ik naar toe ging. Ik hoorde vertrouwde stemmen en dacht ook iemand nieuw te herkennen maar durfde het dan toch niet aan om hem aan te spreken. Ik hoorde zeker drie keer het favoriete liedje van één van de mannen achter de toog, telkens in een andere versie en zijn verontwaardiging over het pikken van zijn fiets. Een oudere vrouw uit het verzorgingstehuis daar in de buurt vroeg naar de feesten aan het meisje achter de toog. De vrouw trok een gezicht bij de woorden "te druk" en "stank". Ik moest glimlachen, soms staat er geen leeftijd op.

Ik dwaalde door de stad en kocht hier en daar nog wat kleine spullen voor de keuken, voor mijn kleerkast. Sommige dagen had ik veel dingen neergeschreven in mijn boekje en kon ik niet wachten om ze over te typen, andere dagen had ik vooral gelezen en maalde het in mijn hoofd zonder dat ik er iets mee kon doen. Dan ging ik gewoon wat rustig zitten, serietje kijken of breien.

Ik zoek in de concerttent naar een goede plek en denk dat die gast in zijn witte t-shirt toch echt wel te groot is om voor mij te staan. Ik vind vlak voor hem nog voldoende plek voor ik besef dat ik vlak achter mijn eerste lief en zijn vrouw sta. Ik heb daarstraks al gezwaaid naar hem en ik weet niet of zij me na al die tijd nog zou herkennen. Als ik niet meteen een uitweg vind, besluit ik te blijven staan.

Op mijn All stars was hij groter en kon ik in zijn armen wegkruipen, op mijn hakken kijk ik hem in de ogen en denk ik hoe lang het wel niet geleden is. En hoeveel er veranderd is, en tegelijk ook niet. Ik kan zijn woorden niet horen maar ik weet hoe de klank van zijn stem klinkt. Hoe hij zijn armen kruist, zijn kin aanraakt, zelfs hoe hij zijn arm om haar slaat en haar op de slapen kust. Hij is geworden wie hij toen voor ogen had, zijn kleren, zijn job,... alles past perfect in het plaatje dat hij voor me beschreef. Zijn idealen zijn ondertussen opgeschoven, merkte ik toen we er een tijd terug op de trein over mijn job praatten en hij me naiëf noemde. Hij kijkt om hoe de tent zich vult en kijkt dwars door me heen. Lucht ben ik geworden en voor ik me er druk om kan maken, vraagt de man naast mij mijn aandacht. Hij heeft al goed gedronken en is vrolijk in de wind. We lachen en hij slaat zijn arm rond mijn schouders. Bij het zien van zijn trouwring, verstijf ik onwillekeurig.