"Vrouwen zijn zo"

Hij had gebeld, hij was in de buurt. Ik was net thuis van het werk en aan het koken. Hij keek in mijn pannen en zei dat het er lekker uit z...

Hij had gebeld, hij was in de buurt. Ik was net thuis van het werk en aan het koken. Hij keek in mijn pannen en zei dat het er lekker uit zag, op een toon alsof hij dat van mij niet verwachtte. Ik haalde mijn schouders op. Gewoon snel iets warms eten. 

"Je weet toch dat ik er de man niet voor ben om bloemen en pralines te kopen?" Ik kijk hem verbaasd aan, waar komt dit nu weer vandaan? "Ja, maar echt," hij kijkt me aan, "ik weet dat vrouwen daar zot van zijn, maar ik doe daar niet aan mee." Ik probeer mijn spottende glimlach te onderdrukken en zeg dat ik mijn bloemen en chocolade zelf wel koop. Hij grinnikt, zeker als hij de vaas ziet staan. Een grote bos roze pioenen vorige zondag gekocht op de Kouter en daarnaast staan witte. 

Hij schudt het hoofd terwijl hij glimlacht. Ik besef dat ik al zijn ideeën over hoe vrouwen nog maar eens een duwtje geef. Hij lijkt zo opgebouwd uit clichés dat ik me soms afvraag of hij er om doet en maar een spelletje met me speelt. Ik bijt op mijn tong om niet te zeggen dat ik mannen ken die ook wel eens graag bloemen krijgen en al zeker niet dat hij voor zijn droomvrouw vast wel bloemen gaat halen. Al is het maar om iets goed te maken. Het torenhoge cliché, en misschien wel de voornaamste reden waarom ik liever mijn bloemen zelf koop.

"Ik hoop dat hij beseft dat hij geluk heeft, die man die jouw nieuw lief gaat worden..." Hij kijkt ernstig. "Nog steeds geen nieuws?" Ik lach, nee, hij is nog niet ergens opgedoken... 

You Might Also Like

0 reacties