"Denk je dat we elkaar nog eens gaan zien?" "
Hij kijkt me aan. Ik adem diep in voor ik antwoord. "Ik denk het," zeg ik dan, "en jij?" Hij knikt heel overtuigd. "Ik ben er zeker van." Ik lach. Enigszins opgelucht.

"Ok, dat is dan ook weer geregeld. Kunnen we dan nu naar huis?" Mijn lach klinkt gemaakt in mijn oren. Onze kopjes koffie zijn nog halfvol. Hij vond dat ik terughoudend was geweest om af te spreken. Ik vond dat hij te weinig concreet was geweest. We kunnen elkaar donderdag zien, wat wil dat nu zeggen zonder plaats of tijd erbij?

"Alleen als we nu direct een tweede afspraak vastleggen," antwoordt hij gevat. "Of we bestellen nog iets." Hij drinkt zijn espresso op. En kijkt naar buiten. Ik volg zijn blik door de openstaande deur. Het regent nog steeds.

"Ach, we zijn hier nu toch...", haal ik mijn schouders op.