Er zijn van die gezelschappen waarvoor ik blindelings een ticket koop. Idem voor bepaalde acteurs of actrices. Logisch dus dat ik al weken een ticket had voor Cabane. Compagnie Cecilia huist al enige tijd in de Expeditie op Dok. En het doet plezier dat dit ondanks de wegenwerken geen obstakel vormt. Zelf vertrok ik veel te laat in Brussel en zette een persoonlijk record met de fiets op natte kasseien en tramsporen neer. Het maakte van mij ook het slechtste gezelschap voor die avond, want we zijn elkaar misgelopen.

Cabane speelde een thuismatch, zoveel is zeker. De voorstellingen raakten moeiteloos uitverkocht en zelfs de extra voorstellingen zijn uitverkocht. En het moet gezegd, ze zijn er in geslaagd om meer stoelen in de zaal te plaatsen dan ik dacht. Het gaat echter niet ten koste van het comfort. Ik zat redelijk ver van de scène maar ik denk dat ik het daar even goed hoorde.

Het verhaal gaat over drie mannen. Twee broers, Manu en Gilles, en Sven die hun leven komt binnen walsen. De drie mannen kunnen niet meer verschillend zijn. Manu (Titus De Voogdt) is een werker, wat nukkig, een binnenfretter. Zijn broer Gilles (Robrecht Vanden Thoren) is wat naïef, maakt zich geen zorgen en ziet wel hoe het komt. En Sven (Joris Hessels) is een eindeloze woordenstroom op speed. Je wordt er wat moe van. Hij speelt met een accent dat ik niet meteen kan thuisbrengen en dat ik ook niet altijd even goed begreep, al deed dat weinig af van het verhaal.

Elk op hun manier zijn de mannen op zoek naar een plaats. Een noodlottige gebeurtenis uit het verleden hebben ze gemeen, maar de manier waarop ze ermee omgaan is zo verschillend dat ze uiteindelijk er toch alleen voor staan. Het zorgt voor een aantal sprankelende scenes, leuke vondsten en een spelplezier dat afstraalt op het publiek. De verhaallijnen worden langzaam opgebouwd, en dit op een manier dat je als kijker uitgedaagd wordt, wat ik wel kan apprecieren. Er zaten een paar pareltjes van rake vergelijkingen tussen, soms was het misschien wat te gemakkelijk, zoals de liedjes. Maar voor mij kwam het einde dan wat abrupt. Het was een heel mooi beeld, maar ik blijf met vragen zitten.

Cabane is niet het beste wat ik ooit van Compagnie Cecilia zag, maar niettemin de moeite om te gaan zien. Als je de kans hebt om te gaan kijken zeker doen en laat me weten wat je er van vond.

Cabane van Compagnie Cecilia, gezien op vrijdag 21 oktober.