En zo...

En zo loop ik hier op een zondagvoormiddag door een park in Berlijn, bedacht ik me. Ik stopte mijn handen wat dieper in mijn zakken en zucht...

En zo loop ik hier op een zondagvoormiddag door een park in Berlijn, bedacht ik me. Ik stopte mijn handen wat dieper in mijn zakken en zuchtte. Een zondag is in elke stad in de eerste plaats familietijd. Op gelijk welke andere dag kijkt niemand raar als je in je eentje koffie gaat drinken of iets gaat eten. En ik had er bij uitstek de wijk voor jonge gezinnen uitgekozen. Prenzlauer berg. Pregnancy Hill, had hij gegrapt.

Ik had beslist om het niet aan mijn hart te laten komen en stapte naar een van de adresjes die hij had aangeraden. "Je kan er eten in verdiepingen krijgen", klonk het mysterieus. Bij zicht op de kaart bleek dat het ontbijt van het huis op etagères. Maar enkel vanaf twee personen. Ik was op het terras gaan zitten ook al vond ik het maar koud. Maar het was droog en heel Berlijn bleek op terras te zitten. In de zone met de brandertjes troepten ze samen en zag ik ze zitten. Ik herkende ze meteen, twee dames uit Antwerpen. Ingepakt in een fleece vestje en met een dekentje op hun schoot waren ze aan het kletsen. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik me op hun woorden concentreerde en hoorde dat een deel van de familie in Schoten en een deel van de familie in Brasschaat woonde. Ik ga nooit begrijpen waarom dat een probleem is, maar het bleek het wel te zijn.

Mijn aandacht werd afgeleid door een Italiaans koppel van begin in de twintig. Hij mager en onopvallend, zij een mama in wording. Ze had meteen aandacht nodig en hoe hard hij ook zijn best deed, het was niet helemaal haar zin. De ober was vriendelijk maar kordaat. Als ze binnen wilden eten moesten ze gaan aanschuiven in de rij en als ze buiten gingen zitten mochten ze zich nadien niet verplaatsen naar de zone met de brandertjes. Ik zag haar twijfelen, maar ze zou genoegen nemen met een plaats op het terras. Kon ze dan nu de menukaart in het Engels krijgen? Haar Engels was best goed, maar haar lichte accent en vooral haar houding maakte dat ze gebiedend overkwam.

Ingeduffeld met een dekentje was het de hoogste tijd voor een selfie. Ze lachte naar de camera voor ze weer met een frons de menukaart bestudeerde. Na een uitgebreide discussie besloot ze dat het tijd was om te bestellen. "Excuse me", galmde haar stem over het terras. De ober kwam aangerend, blijkbaar waren zijn collega's het Engels minder machtig. En zoals ik had kunnen voorspellen na jaren vakantiejobs in de horeca, begon ze met een vraag over wat het verschil was tussen dat en dat. Ik bewonderde het geduld van de ober en hoe gelaten hij hun bestelling noteerde. Hij knipoogde toen hij me passeerde.


You Might Also Like

0 reacties