Hij komt binnen gewaaid. "Ja, ik kom van Brussel..." Ik reageer schamper: "ah daar ben ik ook geweest vandaag." "Ah ja?", hij stopt efkes waar hij mee bezig is, "het zal wel iets cultureel geweest zijn..." Ik lach, dat hij dat dan weer wel met me associeert. "Nee, het was voor het werk, maar ik ben in de Minard geweest vanavond." Wat was er te doen en was het goed? De twee onvermijdelijke vragen, waar ik deze keer niet meteen kan op antwoorden.

Het was een toneelstuk van Jan Steen, psychosis. En het had eigenlijk vorig seizoen al moeten geprogrammeerd zijn maar is toen geannuleerd. Het is een redelijk lang stuk, er is een pauze, ook al had ik dat eerst niet door. En ik was niet alleen, ofwel hebben ze afgehaakt.

Het was niet zo toegankelijk misschien. Een lange monoloog in het Engels. Je zag heel het podium in de Minard, ook de stoeltjes waar je anders in het nieuwe deel zit. De vrouw die het eerste deel speelde heeft me wel overtuigd. Ze nam heel de ruimte in. Wat ze zei werd gebracht met een zekere weerstand of een zekere wanhoop. Ze switchte tussen verhaallijnen. Nu eens haar verhaal, dan teksten uit toneel ofzo die ze leek te citeren en dan weer een dialoog met haar therapeut. De woordenschat van haar Engels, de kleur van haar stem, soms haar houding, alles wijzigde naargelang de setting. Als publiek had je veel zelf in te vullen.

Toen ze van het podium verdween, klonk applaus. Maar het was enkel de pauze. En gelukkig had ik dat nog op tijd door. Ik moet soms echt eens iets lezen voor ik ga kijken.

In het tweede deel kregen we dezelfde tekst, maar nu gespeeld door een man. Sommige stukken tekst begreep ik nu pas. Andere werden onverstaanbaar. Hij schreeuwde meer en was ook heviger. In die stukken voelde ik zijn woede, zijn wanhoop. In de stillere stukken vond ik hem minder geloofwaardig, iets in zijn stem, iets in zijn mimiek. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen.

Psychoses lijken me iets vreselijk, zeker voor iemand die graag dingen onder controle heeft, zoals ik. Sommige van de passage bleven dan ook hangen, sommige gespeeld door de man, andere door de vrouw. Sommige gemeenschappelijk. De herhaling van de tekst, maar dan anders gespeeld, maakte dat hij goed is binnengekomen. En hoewel ik nog altijd niet kan zeggen of ik het een goed of slecht stuk vond, merk ik dat zelfs na een week iets van dat gevoel van onbehagen veroorzaakt door het stuk is blijven hangen. Zo ergens onder mijn vel.