In één van de korte Happier podcasts vertelt ze hoe kleine gebaren een verschil kunnen maken voor anderen. Ze had haar taxi eerder laten stoppen en hem afgestaan aan een man die stond te wachten. Zijn reactie had haar echt verbaasd. Ik heb het soms wat moeilijk met de belerende toon van de podcasts, heel Amerikaans, maar ik kan me wel vinden in dit verhaal. Het is iets waar ik me meer en meer zelf bewust van ben en waar ik ook rekening mee probeer te houden.

Soms gebeurt het ook compleet onverwacht. Ik was een tijdje geleden op Zebrawoods. In mijn eentje, omdat ik zin had om de zangeres eens bezig te horen waar ik al vaker goeie dingen van las. In de tent staan er krukjes en bankjes met schapenvelletjes. Het was er ongelooflijk rustig en dat is eigenlijk wel spijtig, want het is een fijn festivalletje.

Ik had een bankje ingepalmd en toen ik haar op zoek zag gaan naar een plaatsje, zei ik spontaan dat ze wel bij me kon zitten. "Oh, wat lief," zei ze. Het leek zonde om op mijn eentje op zo'n bankje te blijven zitten. Ze haalde er nog een krukje bij als tafeltje en voor ik het wist zaten we te praten. Over haar nieuwe liefje, over mijn dates, over haar twijfels die ik maar al te goed herken, over haar dochtertje,... Het was een onverwachte ontmoeting die me nog wel efkes zal bij blijven. We sleurden de bank tot vlak voor het podium en bij dit liedje kneep ze in mijn arm.