blijven dansen

We kijken elkaar recht aan. De blik van herkenning. Ik maak een opmerking tegen zijn vriend als ik hem aan de locker bezig zie, hij lacht en...

We kijken elkaar recht aan. De blik van herkenning. Ik maak een opmerking tegen zijn vriend als ik hem aan de locker bezig zie, hij lacht en we kussen. 

Mijn gezelschap reageert verbaasd merk ik uit mijn ooghoeken. We gingen toch vertrekken? Wat gebeurt er nu? Hoe kunnen ze het ook weten? 

Het is half drie, de inkom van de concertzaal. Talloze studentenfuiven hebben we hier gesleten. Elkaar uit het oog verloren met de jaren. Nooit echt bevriend ofzo, maar wel dat gevoel van verstandhouding, van samen op tafel staan dansen, van een knipoog, van veel te laat gaan slapen...

"Beetje zatjes," zegt hij en ik bevestig, ook al was het geen vraag. Zijn vriend is ongeduldig. "Ah, ik heb hier eigenlijk geen zin in, ik wil trouwen, kindjes krijgen en dvd's kijken...", vertrouwt hij me toe. Ik lach luid bij de gedachte en zeg: "ga maar dansen, je zal zien..." 

"Is het wat leuk?" Ik knik, mijn ogen glanzen, de playlist was soms wat voorspelbaar, het was druk, te druk bij momenten, en warm maar ik heb gedanst en het gezelschap was geweldig. 

"Veilig thuis he", zegt hij nog teder en ik knik. "Jij ook straks..." We laten elkaars hand los.

"Wat een mooie man," zegt ze. "Ah, ik weet niet, nooit gemerkt...", antwoord ik terwijl we naar buiten stappen.

You Might Also Like

0 reacties