De feesten begonnen gisteren, maar ik trok naar de Bijloke voor een avondje muziek. Ik kon thuiswerken en liet de zomerdrink op het werk dan ook aan me voorbij gaan voor het plezier om vroeg mijn pc af te sluiten, out of office op te zetten (Yiha!), naar Bijloke te wandelen, ticket te laten scannen, pintje te bestellen en in de tent gaan staan. Meer moet dat niet zijn om een mens content te maken...

Ik wou Stadt graag zien, niet omdat ik ze ken, of al één van hun cd's heb gehoord, ik zie hun naam hier en daar opduiken bij mensen die het kunnen weten. En voor mij is dat voldoende, ik herkende een paar gezichten onder de groepsleden. Ze brengen het soort aanstekelijke jazz dat ik graag hoor. No nonsense, gewoon spelen...

Jenny Hval zag ik eerder op Best Kept Secret Festival en ik was serieus onder de indruk van haar stem. Alleen kwam het moeilijk over als ze tussen de nummers aan het praten was. Ik stond toen nogal ver in de tent maar toch kon ik het niet over mijn hart krijgen om weg te gaan, daarvoor was haar stem tijdens de nummers te krachtig. Gisteren koos ik dus bewust een plekje vooraan in de tent, niet moeilijk, want het was nog vroeg en het volk kwam nog rustig de Bijloke site opgewandeld.

Jenny was opgelucht dat er toch volk was komen opdagen, want toen ze tien minuten eerder soundcheckte was er niemand. Ze brengt geen eenvoudige muziek, de beats zijn vaak wel aanstekelijk maar de teksten zijn allesbehalve luchtig.

Bovendien is ze dan ook nog eens voortdurend zich aan het verkleden. Ze droeg een zwarte outfit met witte details, ze zette een pruik op, speelde met haar telefoon en de camera. Ik vond het enorm fascinerend en ik was blij dat ik niet de enige was die er duidelijk van kon genieten. Al blijft het ook allemaal heel klein en kwetsbaar.

Iets waar je de volgende artiest op de mainstage moeilijk van kan verdenken. Peter Doherty, enfant terrible of muzikaal wonderkind? Wie zal het zeggen? Ik ontdekte voor het optreden het wondermooie I don't love anyone (but you're not just anyone) en daar opende hij de set mee. Genoeg om mij in te pakken, maar ik stond duidelijk in de buurt van vrouwen die elkaar veel te vertellen hadden en het niet erg vonden dat ze vlakbij het podium stonden. Spijtig.


Ze vertelde over haar relatie met Gent en hoe moeilijk ze het vond toen ze hier woonde tussen haar 7 en 17, maar hoe trots ze is op haar Gents accent. En zoals ze tegen de muzikant zei, ze zette haar accent extra in de verf, wat heel goed werkte bij het publiek. Zeker toen ze zo een beetje onzeker vroeg of we het erg zouden vinden als ze iets nieuwe probeerde, zo iets heel nieuw, als in de eerste keer. Ze kon geen beter publiek uitkiezen denk ik, want ze aten uit haar hand en wie kan hen tegenspreken? Wat een stem, wat een présence, wat een muziek!
En dan was het tijd voor af te zakken naar de Garden Stage. Meestal verdwijn ik na het laatste optreden op de main stage, maar voor Blow maakte ik een uitzondering. En dat bleek een heel goede beslissing te zijn, de laatste restjes energie werden opgezweept door die twee saxen en drummer! Dansend de nacht in... Mijn eerste avond Gentse feesten, was alvast een mooie! Nie pleuje!