Alleenigheid

Alleenigheid.... Ik kende het woord niet tot ik naar Watou ging (en ik moet daar misschien ook nog eens over schrijven, over dat bezoek). Al...

Alleenigheid.... Ik kende het woord niet tot ik naar Watou ging (en ik moet daar misschien ook nog eens over schrijven, over dat bezoek). Alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid, is dit jaar het thema van het kunstenfestival en ik voelde de kracht die van dat woord uit ging. Niet het trieste gevoel van eenzaamheid, van je alleen en onbegrepen te voelen, maar de sterkte van alleen je keuzes te maken, alleen je leven te leiden. Niet eenzaam, maar wel alleen. Niet zielig, maar gewoon, omdat het nu eenmaal zo is, bewust of onbewust.

Niet het gevoel te hebben dat het plaatje niet compleet is zonder die andere helft en dus alle moeite moeten doen om die te vinden, nee, gewoon op mijn eentje. Het was een lang parcours om zo ver te komen, om het alleen zijn niet te ervaren als een persoonlijk falen, het gevoel van niet goed genoeg te zijn van me af te schudden, het gevoel van bekeken te worden, bijna medelijden te zien in de ogen van anderen of dat ze het altijd wel geweten hebben dat ik alleen zou eindigen. Ik heb al die gedachten moeten leren weerleggen, met hulp van vrienden, onbekenden en professionele hulp.

Het ging niet van vandaag op morgen en het was niet steeds in een rechte lijn. Er was nog wel eens een terugvallen in zelfmedelijden en twijfels. Maar ik heb mezelf beter leren kennen en mezelf ook leren appreciëren. Ik kan soms best lastig gezelschap zijn, dat kan ik je wel vertellen. Maar ik denk dat ik me niet heb laten doen, ik heb mezelf gedwongen om buiten te komen, soms serieus tegen mijn goesting en ik heb me ook wel over de drempel gezet om iemand al eens uit te nodigen.

Al plan ik nog even vaak dingen zonder me vragen te stellen over gezelschap. Ik ga toch gewoon naar dat festival omdat ik er zin in heb, zeker? Dat ik alleen ga is gewoon zo, het is niet spijtig of zielig, het is eerder omdat ik niemand gevraagd heb of ze geen zin hadden om mee te gaan.

Dus toen ik incheckte in de hostel en de persoon aan de balie vroeg: "bent u met twee of bent u Ă©Ă©n persoon?" moest ik wel lachen toen ik antwoordde dat ik "Ă©Ă©n persoon" ben. Hij lachte ook en gaf me de sleutels. Op het festival kwam ik een bekende tegen die ook alleen op stap was en toen hij vroeg of hij bij me mocht blijven, en ik ook mocht zeggen dat hij stoorde, vond ik dat wel grappig. We hebben goed gelachen en het was een fijne avond. Maar ik vond het zeker ook niet erg om de volgende dag gewoon in mijn eentje te gaan.

Zelf dingen beslissen zonder rekening te moeten houden met iemand anders geeft me een gevoel van vrijheid. En ja, ik kies vaak dingen die ik ken, maar even goed daag ik mezelf uit om eens iets nieuw te proberen. Ik zette me over de drempel om alleen te gaan eten of alleen op reis te gaan met het argument dat ik dat toch ook doen als ik voor het werk naar het buitenland ga. Dus waarom zou ik daar alleen ergens durven binnenstappen en niet in mijn eigen stad of in mijn eigen land?

En zo stapte ik die vrijdagavond vijf minuten na opening binnen in een restaurant aan de kust. Ik was er vorig jaar gaan lunchen en vond het heerlijk, zodat ik zeker terug wou gaan. Dit jaar deden ze geen lunch maar voor ik naar de voorstelling ging was er nog voldoende tijd om iets te gaan eten en waarom zou ik dan niet voor het betere restaurant gaan in plaats van een snelle hap? Het restaurant was nog leeg toen ik vroeg of ze plaats hadden. Haar antwoord "nee, voor Ă©Ă©n persoon hebben we geen plaats" bracht me van streek. Ze had kunnen zeggen dat alles gereserveerd was, ook al stonden er geen bordjes, of gewoon nee of iets anders. Het waren die exacte woorden en hoe ze het zei, waardoor ik volledig uit mijn lood was geslagen. Ik kreeg een krop in de keel, bedankte haar nog snel voor ik me naar buiten haastte, vechtend tegen mijn tranen. Zo alleen heb ik me nog maar zelden gevoeld.

Ergens begrijp ik het wel. Ik heb ook nog in de horeca gewerkt, een lege stoel aan een tafel brengt niet op. Maar bij een tafel van drie staat er ook een lege stoel. Ik ging even goed voor de dagschotel en een glas wijn gaan, vermoedelijk zou ik zelfs een fooi achterlaten, want dat doe ik als het lekker is en de bediening vriendelijk. Ik zou vermoedelijk minder lang blijven zitten dan een tafel met meerdere personen, niet alleen omdat ik nog een voorstelling had, maar ook omdat je nu eenmaal sneller eet in je eentje. Het was toen iets na zessen, toen ik vroeg of ze plaats had, dus tegen dat de avondservice zou beginnen was ik vast al weer buiten. Blij met de heerlijke maaltijd en vast van plan om de volgende keer met vrienden te komen of het hen zeker aan te raden.

You Might Also Like

2 reacties

  1. Ik vond het ook vreselijk toen ik geweigerd werd in een restaurant omdat ik alleen was. Terwijl het koppel dat net na mij binnenkwam, zonder problemen een tafeltje kreeg. Toevallig was dit ook aan zee.
    Het is al een paar jaar geleden, maar het is wel blijven plakken. Ik vond dit vernederend.
    Ook al ben ik getrouwd, ik heb er geen probleem mee om alleen ergens iets te gaan drinken of eten. Ik vind dit helemaal niet zielig. Integendeel, ik kan ervan genieten. (Als ik tenminste binnen mag...)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Straf dat. Hoe onbeschoft. Ik ga ook regelmatig alleen eten, maar zoiets is me nog nooit overkomen. Daar zouden ze me alvast nooit meer zien. Ook niet met gezelschap.

    BeantwoordenVerwijderen